Zapora Solińska wewnątrz. VIDEO z poziomu 6 metrów pod dnem jeziora! (VIDEO, ZDJĘCIA)

SOLINA / PODKARPACIE. Zapraszamy do obejrzenia wyjątkowych materiałów VIDEO oraz FOTO zrealizowanych podczas zwiedzania wnętrza elektrowni wodnej Solina PGE Energia Odnawialna.

Podczas zwiedzania Zapory Solińskiej można zejść na poziom 6 metrów pod dno jeziora! To niepowtarzalne przeżycie. W opisywanym miejscu, przez cały rok bez względu na warunki atmosferyczne na zewnątrz, temperatura wynosi 6-8 stopni C.

Zapora jest potężna, monumentalna. Mówi się, że kryje w sobie wiele tajemnic.

Przewodnicy chętnie i ciekawie opowiadają o tajnikach budowy tamy, a także o poszczególnych elementach pozwalających funkcjonować tej wielkiej budowli już od przeszło 50 lat.

Zapraszamy do obejrzenia naszego materiału VIDEO oraz obszernej GALERII ZDJĘĆ.

Po dwuletniej przerwie PGE Energia Odnawialna znów zaprasza turystów do zwiedzania wnętrza zapory.

Wejście na teren Elektrowni Wodnej w Solinie OSÓB PEŁNOLETNICH, odbywa się wyłącznie z ważnym dokumentem tożsamości, ze zdjęciem.

GODZINY OTWARCIA CENTRUM ENERGII ODNAWIALNEJ

Zwiedzanie czynne od wtorku do niedzieli, od 9.00 – 17.00

PONIEDZIAŁEK – NIECZYNNE

GODZINY ZWIEDZANIA:
9:00; 10:00, 11:00, 12:00, 13:00, 14:00, 15.00, 16.00

W sprawie usługi zwiedzania, należy udać się do recepcji, osobiście w celu wykupienia dostępnych biletów.

* Zespół Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowce PGE Energia Odnawialna S.A. – zespół 2 elektrowni wodnych na sztucznych zbiornikach wodnych na rzece San w gminie Solina. Są to Elektrownia Solina i Elektrownia Myczkowce.

Projekt wykorzystania pętli Sanu koło Myczkowiec powstał w 1921 roku. Autorem był profesor K. Pomianowski. Przewidywał on wybudowanie zapory o wysokości około 15 m, a następnie ujęcie wody kanałem otwartym i sztolnią bezciśnieniową oraz elektrownię o mocy 3,51 MW i produkcji średniej rocznej około 19 mln kWh. Przewidywany do wykorzystania spad wynosił 14 m. Wobec braku funduszy, budowę rozpoczętą w 1920 roku musiano przerwać w 1925 roku, choć brakowało do zakończenia zaledwie 300 tys. zł. Wykonany i zapłacony był m.in. tzw. jaz Stoneya. Wykonane były również kanał z ujęciem, sztolnia oraz fundamenty elektrowni.

Po zakończeniu II wojny światowej odżył pomysł wykorzystania wód Sanu do produkcji energii elektrycznej. W 1951 r., po podpisaniu umowy polsko-radzieckiej o zmianie przebiegu granic, w wyniku której w granice Polski weszły tereny na prawym brzegu Sanu, w Warszawskim biurze Projektów Siłowni Wodnych przystąpiono ponownie do projektowania zbiornika i elektrowni wodnej w Myczkowcach. Projekt przewidywał częściowe wykorzystanie wykonanych już obiektów. Piętrzenie zapory podniesiono, dzięki czemu pojemność zbiornika wzrosła do 10,9 mln m³, a moc elektrowni do 8,3 MW. Na podstawie tego projektu rozpoczęto 1956 roku ponownie budowę. Generalnym wykonawcą było Krakowskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Wodno-Inżynieryjnego, a podwykonawcami: Elektromontaż-Południe, Elektrobudowa, Mostostal i inne. Dwa turbozespoły z turbinami Kaplana dostarczone zostały przez firmę Ganz Mavag z Węgier. Turbiny miały moc 4150 kW, 300 obr/min. Generatory miały moc 5200 kVA.

Jednocześnie przystąpiono do prac projektowych nad o wiele większą zaporą i elektrownią, usytuowaną powyżej tej w Myczkowcach – w przewężeniu doliny Sanu w rejonie Soliny. Budowa zespołu elektrowni trwała 12 lat i składała się z dwóch etapów:

• budowa zapory ziemnej i Elektrowni Myczkowce w latach 1956–1960
• budowa zapory i Elektrowni Solina w latach 1961–1968. Zaporę oparto o szczyty Plasza i Jawor

Elektrownię Myczkowce uruchomiono w 1961, Elektrownię Solina w 1968. Obiekty EW Solina i EW Myczkowce, jak również zbiorniki wodne, należą do spółki PGE Energia Odnawialna S.A. (dawniej Elektrownie Szczytowo-Pompowe S.A.).

W latach 2000–2003 zmodernizowano zaporę. Zwiększono moc elektrowni ze 136 MW do 200 MW, Wymieniono wirniki turbin, wał turbiny, hydrauliczno-mechaniczno-elektryczny regulator na elektroniczny pamięciowo programowalny regulator cyfrowy, oraz zmodernizowano generatory, zespoły regulacyjne. W części elektrycznej zmodernizowano generatory TZ klasyczne i odwracalne. Wymieniono jeszcze wiele innych aparatur, układów oraz transformatorów, zmniejszono liczbę przecieków w zaporze.

W 2015 roku na ścianie tamy w Solinie wykonano mural w technice clean (reverse), która polega na umyciu wybranych fragmentów ściany w celu utworzenia rysunku. Autorem rysunku jest Przemysław Truściński, przedstawia on zwierzęta zamieszkujące Bieszczady oraz tamtejszą roślinność.

W skład Zespołu Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowce wchodzą:

• zbiornik górny – Jezioro Solińskie
• Elektrownia Wodna Solina – szczytowo-pompowa z 4 turbozespołami typu Francisa o mocy zainstalowanej po modernizacji 200 MW i produkcji rocznej 112 GWh (2 turbiny rewersyjne pompujące wodę z Jeziora Myczkowskiego do Solińskiego)
• zbiornik dolny – Jezioro Myczkowskie
• Elektrownia Wodna Myczkowce – przepływowo-wyrównawcza z 2 turbozespołami z turbinami typu Kaplana o łącznej mocy zainstalowanej 8,3 MW

Pełna moc elektrowni Solina uzyskiwana jest przy przepływie ok. 400 m³/s, średni roczny przepływ Sanu w przekroju zapory to ok. 19.4 m³/s, co daje ok. 5% mocy zainstalowanej. Roczna produkcja energii elektrycznej w schemacie przepływowym to ok. 85 GWh, reszta produkcji pochodzi z cyklu szczytowo-pompowego.

Elektrownia Zwierzyń osiąga moc zainstalowaną przy przepływie ok. 50 m³/s.

Obie elektrownie wodne są ze sobą powiązane gospodarką wodną. Pojemność zbiornika w Myczkowcach pozwala na pracę elektrowni Solina z pełną mocą w ciągu 5–6 godzin.

* opis: Wikipedia / Wikimedia Commons