Samorządowcy napisali do ministra w sprawie wilków. Domagają się odstrzału redukcyjnego lub odłowienia części osobników

BIESZCZADY / PODKARPACIE. Wójtowie i burmistrzowie ze Związku Bieszczadzkich Gmin Pogranicza wystosowali do Ministra Klimatu i Środowiska petycję w sprawie wilków. Występują do Michała Kurtyki o podjęcia działań w sprawie nadmiernej populacji wilka na terenie Polski południowo –wschodniej.

Dorota Mękarska

Autorzy petycji stanęli na stanowisku, że w obecnej sytuacji ingerencja człowieka na wzrastającą populację tych drapieżników jest niezbędna, gdyż szkody z powodu zagryzionych zwierząt hodowlanych dotyczą coraz większej liczby rolników, system zaś nie rekompensuje w całości poniesionych strat.

Wilki nie boją się ludzi?

Wójtowie i burmistrzowie informują ministra o bezpośrednim zagrożeniu dla mieszkańców bieszczadzkich wsi, w których wilki są obecnie częstymi gośćmi. Zwracają uwagę na agresywne zachowanie zwierząt, które według relacji mieszkańców nie boją się już ludzi.

– Populacja wilka na dzień dzisiejszy nie jest populacją zagrożoną, o czym świadczy corocznie zwiększająca się liczebność tego gatunku oraz zasięg występowania. W związku z czym odstrzał redukcyjny lub odłowienie części osobników jest całkowicie uzasadnione – piszą samorządowcy, którzy alarmują, że ze względu na coraz częstsze konflikty na linii człowiek – wilk musi dojść do podjęcia działań, by nie doszło do tragedii.

– Biorąc pod uwagę pilność problemu, zwracamy się z prośba o przeprowadzenie przeglądu rozporządzeń wykonawczych i dokonanie zmian umożliwiających realny wpływ na liczebność dzikich zwierząt, zagrażających bezpieczeństwu ludzi. Niestety nie możemy liczyć na to, że natura sama wyeliminuje problem nadmiaru zwierzyny – tymi słowami samorządowcy kończą petycję do ministra.

grafika poglądowa

W tej chwili zmiany nie są konieczne

Portal Sanok zwrócił się do Ministerstwa Klimatu i Środowiska z pytaniem, czy rozważane jest aktywne gospodarowanie tym gatunkiem. Oto odpowiedź z Wydziału komunikacji medialnej Departament Edukacji i Komunikacji:

– Jeśli pod pojęciem „aktywne gospodarowanie” należy rozumieć eliminację części osobników danego gatunku, to w przypadku wilka tak się dzieje w tej chwili i nie są w tym zakresie konieczne zmiany obowiązujących przepisów – czytamy w przesłanej odpowiedzi. – Należy bowiem podkreślić, iż prawo przewiduje możliwość podjęcia działań przeciwdziałających m.in. zagrożeniu powodowanemu przez zwierzęta chronione, w tym wilki, dla życia i zdrowia ludzkiego. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody możliwe jest uzyskanie zezwolenia na odstępstwo od zakazów wobec osobników tego gatunku, w celu wyeliminowania powodowanego zagrożenia – np. na umyślne płoszenie, umyślne przemieszczanie z miejsc regularnego przebywania w inne miejsce, czy zabijanie. Zezwolenia wydawane są przez właściwego miejscowo regionalnego dyrektora ochrony środowiska (w zakresie umyślnego płoszenia i przemieszczania), Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska (w zakresie umyślnego zabijania) oraz Ministra Klimatu i Środowiska (w przypadku, gdy czynności mają być wykonane na terenie parku narodowego). Zezwolenia takie mogą być wydawane w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, jeżeli wnioskowane działania nie są szkodliwe dla zachowania we właściwym stanie ochrony gatunków chronionych oraz przy spełnieniu jednej z przesłanek indywidualnych, jak na przykład interes zdrowia lub bezpieczeństwa powszechnego. W przypadku, gdy zagrożenie jest udokumentowane oraz gdy spełnione są wszystkie przesłanki niezbędne do wydania zezwolenia nie ma przeciwwskazań, aby zezwolenie takie uzyskać. Niemniej jednak należy zaznaczyć, że ewentualne zezwolenia wydawane są wyłącznie na wniosek podmiotu zainteresowanego uzyskaniem stosownego odstępstwa.

Wyeliminowano 8 wilków na 41 problematycznych osobników

Zasadnym jest również podkreślenie, że w przypadku, gdy jakiś osobnik zaczyna nagle wykazywać nienaturalne, zagrażające bezpieczeństwu zachowanie, świadczące o chorobie lub zaburzeniach behawioralnych, a wniosek obiektywnie nie może być załatwiony w formie pisemnej, podmiot zainteresowany uzyskaniem zezwolenia może uzyskać decyzję ustną [art. 14 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego], po rozpatrzeniu wniosku złożonego drogą telefoniczną. W tym celu należy skontaktować się telefonicznie z Generalną Dyrekcją Ochrony Środowiska pod numerem telefonu podanym na stronie internetowej urzędu.

Odstrzał problematycznych osobników jest realizowany – w 2020 r. GDOŚ wydał 18 takich decyzji zezwalając na eliminację 41 wilków, z czego, wg wiedzy GDOŚ, do tej pory wyeliminowano 8 osobników. Natomiast kwestia ewentualnej zmiany reżimu ochrony wilka była przedmiotem dyskusji na tzw. Forum dyskusyjnym na temat ochrony wilka „O wilku mowa” organizowanym przez Ministerstwo Środowiska we współpracy z GDOŚ i IBL w 2019 r. Konkluzją tego spotkania był brak aktualnej potrzeby zmiany tego reżimu (obecne rozwiązania pozwalające łagodzić punktowe konflikty na styku wilk-człowiek, m.in. w drodze wydawanych zezwoleń na płoszenie lub zabijanie, uznano za wystarczające) nie wykluczając, że taka zmiana może nastąpić w przyszłości.

Wilk jest gatunkiem chronionym i priorytetowym

Warto przypomnieć, iż na podstawie załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz. U. poz. 2183), wilk objęty jest ścisłą ochroną gatunkową. Oznacza, to iż zabronione jest ich zabijanie, okaleczanie, chwytanie, płoszenie, niepokojenie, przetrzymywanie, transportowanie, zbywania, oferowania do sprzedaży, wymiany lub darowizny okazów gatunków, wwożenia z zagranicy lub wywożenia poza granicę państwa okazów gatunków, umyślnego przemieszczania z miejsc regularnego przebywania na inne miejsc, niszczenie nor i wybieranie z nich szczeniąt, a także przechowywanie i sprzedaż skór i innych fragmentów martwych osobników, bez odpowiedniego zezwolenia.

Ponadto wilk jest gatunkiem chronionym w większości krajów europejskich na podstawie aktów prawnych Unii Europejskiej i umów międzynarodowych takich jak dyrektywa 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory (tzw. Dyrektywa Siedliskowa), Konwencja z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk (tzw. Konwencja Berneńska) oraz Konwencja z dnia 3 marca 1973 r. o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem (tzw. Konwencji Waszyngtońskiej). Jest również gatunkiem priorytetowym w rozumieniu Dyrektywy Siedliskowej, a zatem takim, w odniesieniu do ochrony którego Unia Europejska ponosi szczególną odpowiedzialność. Generuje to wobec państw członkowskich obowiązek podjęcia stosownych środków ochrony, w tym ochrony jego siedlisk, celem niepogarszania stanu populacji.

materiały nadesłane