LESKO / BIESZCZADY Emocje w sprawie obwodnicy! Rozwój BIESZCZAD czy postulaty MIESZKAŃCÓW? (VIDEO, ZDJĘCIA)

Pierwsze plany budowy kolei z Galicji do Węgier miały miejsce jeszcze w 1854 roku, jednak wówczas pierwszeństwo oddano budowie linii biegnącej wzdłuż rzeki Cisy. Do projektu kolei transkarpackiej wrócono dekadę później. Jej głównym celem było połączenie Budapesztu z najbardziej strategicznym miejscem w Galicji jakim była Twierdza Przemyśl. Początkowo jej przebieg zaprojektowano wzdłuż drogowego traktu cesarskiego biegnącego z Preszowa przez Przełęcz Dukielską, Duklę, Domaradz, Dynów i Przemyśl, gdzie miała się połączyć z koleją Karola Ludwika. Sprawa jej budowy nabrała tempa w 1866 roku, po przegranej przez Austrię wojnie z Prusami. W tym czasie pojawiła się druga koncepcja jej przebiegu: z Humnenego doliną Laborca, przez Przełęcz Łupkowską, dalej dolinami Osławy, Sanu, Strwiąża i Wyrwy do Przemyśla. Oba projekty budziły wiele kontrowersji wśród galicyjskich lobbystów i były przedmiotem sporów, głównie pomiędzy Adamem Potockim i Adamem Sapiehą. 7 maja 1869 roku rozwiązała go ostatecznie niższa izba parlamentu w Wiedniu, która wybrała wariant biegnący przez Przełęcz Łupkowską. Budowa finansowana przez prywatną spółkę trzech udziałowców: Adama hrabiego Potockiego, Aladara hrabiego Andrassy’ego i Augusta księcia Sułkowskiego a jej czas ustalono na trzy lata. Wykonawcą odcinka galicyjskiego było przedsiębiorstwo hrabiego Karola Miera, Henryka Kolischera, Lissa i Hönigsmana. Z racji, że linia kolejowa miała biec od Zagórza, doliną Sanu, do Leska i dalej do Ustrzyk Dolnych, główny budowniczy kolei Zapałowicz, uważany wówczas za jednego z najzdolniejszych inżynierów w Galicji, w 1870 roku wykonał projekt dworca w Lesku. Miał być on usytuowany na błoniach nad Sanem, w pobliżu zamku Edmunda hrabiego Krasickiego, który to, niemal natychmiast oprotestował jego lokalizację. Swoje stanowisko argumentował, tym że świst lokomotyw będzie przeszkadzał mu w czasie wypoczynku. Bardzo szybko stworzył w Lesku antykolejową kolację, znalazł wsparcie w osobie burmistrza Cząsteckiego oraz w mieszczanach, którzy mieli swoje pola uprawne w żyznej dolinie Sanu. Wśród mieszkańców Leska wybrano delegację, która udała się do Wiednia oprotestować budowę kolei pod miastem. W jej skład weszli Nachym, Grünsberg, Treter z Rudawki a przewodniczył jej burmistrz Cząstecki. We Wiedniu odnieśli sukces – udało im się zmienić projekt przebiegu linii kolejowej, którą po protestach zaczęto trasować przez Łukawicę i Jankowce, omijając w ten sposób Lesko. Zmiana ta była możliwa gdyż, że dla przyspieszenia inwestycji, budowę linii kolejowej rozpoczęto od stacji krańcowych w Galicji i na Węgrzech, co pozwalało wykonać jeszcze pewne korekty w jej środkowym przebiegu. Po niedługim czasie, tak hrabia Krasicki jak i burmistrz Cząstecki zrozumieli swój błąd w działaniach mających „odsunąć” linię od miasta. Brak kolei hamował rozwój miasta, skazując Lesko na powolny upadek i marginalizację. Wysłano więc ponownie delegację do Wiednia, która lobbować miała za jej pierwotnym projektem przez Posadę Leską, skąd powróciła z przysłowiowym „kwitkiem” Z pomocą przyszła Zwierzchność gminy Baligród, która 26 lipca 1870 roku wystosowała pismo do Ministerstwa Handlu z prośbą o przybliżenie dworca kolei żelaznej do Leska. Namiestnictwo nadesłało odpowiedź odmowną, wskazując tym samym nowe, projektowane lokalizacje dworca w Bezmiechowej lub Łukawicy. Swą decyzję uzasadniło niekorzystnym położeniem terenu pod stację w Posadzie Leskiej, który w zimie narażony jest na zwiewanie. Wskazywało również na znacznie wyższe koszty budowy kolei przez Lesko, które w tym wariancie generować miały skomplikowane roboty budowlane. Prace nad nowa koncepcja posuwały się w tempie ekspresowym. Już 4 października 1870 roku Główne Przedsiębiorstwo Budowy Kolei Przemysko-Łupkowskiej ogłosiło przetarg na budowę budynków stacyjnych oraz innych elementów infrastruktury kolejowej. Termin zakończenia tej inwestycji na odcinku Niżankowice – Szczawne, dyrekcja przedsiębiorstwa wyznaczyła na 1 października 1871 roku. Najbliższą dla Leska, miała być oddalona od miasta o niespełna 5 kilometrów stacja w Łukawicy, której nadano nazwę „Lisko-Łukawica”. Według ogłoszonego przetargu, miał powstać główny budynek stacyjny III klasy, magazyn towarowy, ładownia, 2 domki strażnicze oraz tarło. Na niefortunnych decyzjach Leska, zyskała natomiast Łukawica. Dzięki kolei powstał tam tartak, do którego wybudowano bocznicę kolejową.