W hołdzie błogosławionemu Janowi Pawłowi II. Trylogia miłości Jana Pawła II

Niech błogosławiony Jan Paweł II, który dziś – jak nigdy wcześniej – jest najbliżej Serca Jezusowego, kontynuuje odkrywanie przez miliony chrześcijan prawdy, że Kościół, który tak kochał, musi być bardziej niż kiedykolwiek wierny swojej misji obrony małżeństwa, rodziny i życia.

Jan Paweł II jawi się coraz bardziej jako Papież rodziny i życia. Jego nauczanie w tych najbardziej znaczących kwestiach zakorzenione jest w pracach, jakie prowadził w czasie długiej aktywności naukowej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

Personalistyczna wizja człowieka
W tych latach ks. Karol Wojtyła położył antropologiczny fundament pod przesłanie, które rozwinął w czasie swojego pontyfikatu. Reagując w obliczu indywidualizmu wywodzącego się z nowożytnego iluminizmu, Karol Wojtyła rozwija personalistyczną wizję człowieka.

Oczywisty dla Niego fakt, że każdy człowiek jest szczególny, jedyny, różny od innych, oznacza jednocześnie, że człowiek może potwierdzać tę oryginalność tylko w spotkaniu z innymi ludźmi. Stając twarzą w twarz z inną osobą, odkrywam różnicę, która odróżnia mnie od niej, i podobieństwo, które pozwala nam rozpoznać się jako różne osoby, a jednocześnie równe w godności. Inny człowiek jest dla mnie tajemnicą i światłem – dla profesora Wojtyły warunkiem powstania każdego społeczeństwa jest akt wolności, który mnie prowadzi do zaakceptowania tych, których spotykam, którzy stają się mi bliscy.

Antropologia Mistrza z Lublina jest więc czymś więcej niż zwykłą refleksją dotyczącą natury społecznej człowieka opisanej i uznanej w tradycji zachodniej filozofii. Tę naturę Karol Wojtyła potwierdza i poddaje refleksji naukowej tak dalece i na takim poziomie, że zadziwia największych zachodnich filozofów. Poszerzenie nauki przyszłego Papieża o osobie ludzkiej dotyczy przede wszystkim ciała człowieka i ludzkiej seksualności.

Zróżnicowanie seksualne jest wyrazem różnicy między osobami ludzkimi, na zawsze wyrytym w ciele i duchu. Ludzka egzystencja jest przeżywana na dwa sposoby wpisane w naturę człowieka. Oznacza to, że od jego najbardziej cudownych początków byt ludzki jest albo mężczyzną, albo kobietą. Kiedy więc człowiek wzrasta, rozwija się, dostrzega w sobie pragnienie pomocy podobnej do siebie istocie, wyrażone już w Księdze Rodzaju (Rdz 2, 20). Żaden Papież przed Janem Pawłem II nie mówił z taką wzniosłością o kobiecie, której najlepszym przykładem była dla Niego Maryja, Matka Boga.

Karol Wojtyła rozwinął jednocześnie fenomenologię ludzkiej miłości, potwierdzając, że człowiek jako osoba jest obrazem Boga. Trudno sobie wyobrazić, jak jednostka skoncentrowana tylko na swoim „ja” mogłaby odzwierciedlać obraz Boga, który objawia się jako żar miłości trzech Osób oddających się sobie nawzajem w tym, co o. Daniel Ange słusznie nazwał „uściskiem ognia”.

Jan Paweł II przez dwadzieścia siedem lat swojego pontyfikatu dzielił się z nami swoją długą medytacją nad źródłem szczególnej trójcy ludzkiej miłości. Miłości, która jest dziełem wolności. Z jednej strony mężczyzna, z drugiej kobieta, są zaproszeni do wyjścia ze swojego zaborczego „ja”. Są zaproszeni do wyzwolenia się z zasadzki instynktu, który redukuje miłość do cielesnej przyjemności. Dla Papieża Wojtyły owoc miłości ludzkiej zaczyna się tam, gdzie jest wolna, wzajemna ofiara serc i ciał. To międzyosobowe bogactwo ma być przedłużone w darze życia.

Inicjator nowej ewangelizacji
Nauczanie Jana Pawła II dotyczące rodziny i życia przypadło na czasy, gdy rodzina i życie są wystawione na ciężką próbę. Dlatego Ojciec Święty był inicjatorem nowej ewangelizacji. W Jego nauczaniu widzimy sprzężenie zwrotne między głoszeniem Bożej miłości a proklamacją miłości ludzkiej, a w Jego działaniu między głoszeniem życia Bożego a głoszeniem piękna życia otrzymanego i wspólnego.

W ten sposób Jan Paweł II wskazał Kościołowi wyzwania, z którymi jest on konfrontowany we współczesnym świecie.
Papież Polak musiał zmierzyć się z ideologią gender rozpowszechniającą się w całym świecie od konferencji ONZ poświęconej kobietom (Pekin, 1995 r.). Jej źródła tkwią w marksistowskiej dialektyce walki klas. Ideolodzy marksizmu przeciwstawiali sobie nie tylko burżuazję i proletariat, ale także kobietę mężczyźnie, który ją prześladuje. Kobieta, precyzuje Engels, musi się więc zbuntować przeciw rodzinie, gdzie doznaje alienacji z powodu męża i macierzyństwa. Ideologia gender chce rozdzielić tradycyjny podział ról między kobietą i mężczyzną w społeczeństwie, chce, by role te były wymienne. Dąży w ogóle do zniesienia płci, zniszczenia heteroseksualnej rodziny jako miejsca przekazywania życia i wychowania dzieci. Ideologia ta prowadzi do hedonizmu, w którym homoseksualność nie stwarza szczególnych problemów i gdzie wszystko jest dozwolone.

To globalne hedonistyczne wyzwanie owocuje wieloma konkretnymi propozycjami. Przede wszystkim dotyczą one małżeństwa. Wiele z współczesnych prądów redukuje małżeństwo do hedonistycznego i utylitarnego związku, który można zawierać i rozwiązywać w oparciu o indywidualne życzenia układających się stron. W obliczu tej czysto woluntarystycznej wizji Jan Paweł II wyjaśnia, że małżeństwo jest wolnym, wzajemnym zaangażowaniem się mężczyzny i kobiety, którzy jednoczą się na całe życie i których związek błogosławiony jest przez Boga.

Papież Wojtyła musiał też przeciwstawić się wszystkim tym, którzy lansują tzw. nowy model rodziny, twierdzącym, że możliwe są rodziny tylko z matką lub ojcem, homoseksualne i mieszane (porozwodowe) itp. Papież Wojtyła przypomina, że rodzina jest rzeczywistością naturalną wynikającą z małżeństwa monogamicznego i heteroseksualnego, której ludzie nie mogą naruszyć z uwagi na ich osobiste kaprysy.

Jan Paweł II zachęcał też bez wytchnienia do badań nad naturalną regulacją poczęć. Podkreślał, że antykoncepcja niszczy miłość ludzką i rodzinę. Stawia przeszkodę, mechaniczną lub chemiczną, która pozbawia akt małżeński jego prawdziwej natury, co może podważyć lojalność miłości. Wszystko się wówczas odbywa tak, jakby mąż mówił do swojej żony: „Najdroższa, kocham cię, pod warunkiem, że nie będziesz płodna”. Banalizacja galopującej sterylizacji kobiet i mężczyzn jedynie potwierdza prawdę nauki świętego Papieża w tych kwestiach.

Ponadto Jan Paweł II był jednym z pierwszych, którzy wykazali, że stosowanie antykoncepcji nie tylko nie zmniejsza liczby aborcji, ale ją zwiększa. To w efekcie ta sama logika antykoncepcyjna stoi za tzw. nowym prawem do aborcji, w przypadku niepowodzenia antykoncepcji. Dziecko, podkreślał z naciskiem Jan Paweł II, nie może być zredukowane do przedmiotu. Antykoncepcja zakotwiczona jest w idei, która traktuje dziecko jako przeszkodę na drodze do szczęścia. Nie jest ono postrzegane jako dar. Jest niepożądane. Papież sprzeciwia się tej wizji i twierdzi, że dziecko powinno wzrastać w rodzinie, w której najważniejszą rolą kobiety jest wychowanie dziecka i ukształtowanie w nim całego bogactwa człowieczeństwa we wszystkich jego wymiarach.

Jan Paweł II poświęcił także bardzo ważną część swojego nauczania miejscu rodziny w Kościele i w społeczeństwie. Rodzina znajduje się między sferą prywatną i publiczną. Tak jak już stwierdzili to rzymscy prawnicy, jest ona podstawową komórką społeczeństwa, początkiem społeczeństwa politycznego. Tam, gdzie rodzina jest osłabiona, tkanka społeczna szybko ulega degradacji. Tam, gdzie małżeństwo nie jest traktowane jako rzeczywistość naturalna, którą Kościół błogosławi, a prawo musi chronić, tam najsłabsi spychani są w strefę wykluczenia, zaś solidarność między generacjami staje się coraz bardziej krucha. Powstaje wówczas widmo ohydnego, kolejnego „nowego prawa” – do eutanazji.

Nauczanie koherentne
Każdy dzień pokazuje, że Jan Paweł II bardzo trafnie przewidział obecne zagrożenia, dlatego tak silnie angażował się w obronę małżeństwa, rodziny i życia. Niestety, nawet w Kościele integralność Jego nauczania nie zawsze była doceniana. Również dziś pojawiają się głosy niezgody, czasami aroganckie, płynące nawet od wysokiej rangi hierarchów kościelnych. Wciąż nie brakuje szalonych projektów „poprawienia” encykliki „Humanae vitae” Pawła VI (1968), instrukcji „Donum vitae” (1987), encykliki „Evangelium vitae” (1995) i wielu innych dokumentów wielkiego Papieża Wojtyły.

Niektórzy, dokonując ich tłumaczeń, wstawiają sformułowania lub słowa mające na celu osłabić precyzję Jego wypowiedzi, jasność i stanowczość myśli tego wielkiego proroka naszych czasów. Historia Kościoła po Janie Pawle II pokazuje, że te same machinacje są stosowane zwłaszcza przy okazji wywiadów Benedykta XVI, by wpłynąć na Najwyższego Pasterza i dokonać rewizji nauczania dotyczącego życia, rodziny i małżeństwa głoszonego przez poprzednich Papieży. Te aroganckie przedsięwzięcia dyskwalifikują tych, którzy je podejmują!

Papież przychodzący z katolickiej Polski dobrze odczytał lekcję, jakiej niektórzy chcieli udzielić Pawłowi VI w czasie powstawania encykliki „Humanae vitae”. Dobrze wiedział, jakie podejmowano wysiłki, by wprowadzić np. pewne pokrętne komentarze w „Evangelium vitae”, w 73. numerze encykliki. Ale Ojciec Święty wiedział też, że mimo manewrów pewnych teologów lud Boży odczuwa w głębi serca bezwarunkowy respekt dla trylogii miłości: małżeństwa, rodziny i życia. To dlatego w czasie całego swojego pontyfikatu wzmacniał i popierał niezliczone manifestacje i ruchy w służbie życia.

Niech błogosławiony Jan Paweł II, który dziś – jak nigdy wcześniej – jest najbliżej Serca Jezusowego, kontynuuje odkrywanie przez miliony chrześcijan prawdy, że Kościół, który tak kochał, musi być bardziej niż kiedykolwiek wierny swojej misji: bycia stróżem trylogii miłości.

tłum. Franciszek L. Ćwik, Władysław Lisowski

Ks. prof. Michel Schooyans jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Katolickiego w Louvain, gdzie wykładał filozofię polityczną współczesnych ideologii i etykę polityki demograficznej. Był jednocześnie przez dziesięć lat wykładowcą na Uniwersytecie Katolickim w Sao Paulo. Jako filozof i teolog jest członkiem Papieskiej Akademii Nauk Społecznych, Papieskiej Akademii Życia i Meksykańskiej Akademii Bioetyki. Autor głośnych książek „Aborcja a polityka”, „Ukryte oblicze ONZ”.

Źródło: www.naszdziennik.pl