Bieszczady można zwiedzać pieszo. Można z siodła (ZDJĘCIA)

Przez fragment boru bagiennego przejdziemy po drewnianej kładce.

Czasem wąska ścieżka przez łąki, czasem szersza dróżka prowadzi nas przez tereny nieistniejącej już wsi Dźwiniacz…

Sędziwe lipy zapewniają trochę cienia w słoneczną pogodę.

Przez cały czas towarzyszą nam dość hałaśliwe gąsiorki, które karmią swoje młode.

Łąki – nie sposób zamieścić zdjęć dziesiątków pięknie kwitnących w lipcu roślin. Na zdjęciu dzwonek skupiony.

Podczas wędrówki napotkamy przydrożne krzyże – świadków dawnej świetności wsi Dźwiniacz.

Zasłużony odpoczynek przed dalszą trasą…

Przy wiacie łan tawuły wierzbolistnej w odmianie białej – kolejny ślad po dawnych mieszkańcach…

Starszy cmentarz – przycerkiewny. Niestety cerkiew nie zachowała się, podobnie jak większość w Bieszczadach Wysokich.

Nowszy cmentarz, a na nim mogiła powstańca styczniowego…

Wyznaczoną ścieżką możemy podejść do torfowiska wysokiego „Dźwiniacz”. W tle łąki po ukraińskiej stronie.

Powrót wzdłuż Sanu. Uwaga – lepiej nie podchodzić do słupów granicznych, bo może się to skończyć mandatem.

Pięknie kwitnąca (i pachnąca!) wiązówka błotna zwabia wiele owadów. Tu okazała kruszczyca złotawka.

Chwilami odsłania się widok na połoniny…

I raz jeszcze graniczny San widoczny ze skarpy.

Troszkę trzeba uważać na mieszkanki ciepłych łąk – żmije zygzakowate. Wprawdzie jadowite, ale na widok człowieka chowają się w gęstej roślinności