ZADUSZKI: Wspominamy tych, którzy odeszli

SANOK, REGION / PODKARPACIE. Zaduszki to dzień, w którym szczególnie pamiętamy o tych, którzy odeszli z naszej społeczności.

Jan Ciupka

Jan Ciupka
(1954-20.07. 2016)

Był między innymi wiceprezesem OZPN, zaś od 15 lipca 2000 roku prezesem Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Krośnie. W 2012 roku rozpoczął kolejną, czteroletnią kadencję.

Za pracę w piłkarskich strukturach uhonorowano go Diamentową Odznaką „Zasłużony dla Podkarpackiego Związku Piłki Nożnej”. Posiadał także Złotą Honorową Odznakę Polskiego Związku Piłki Nożnej, którą otrzymał w 2014 roku.

Eugeniusz Czerepaniak

Eugeniusz Czerepaniak
(1921-25.05. 2016)

Był sportowcem, trenerem, pracownikiem przemysłu naftowego i żołnierzem Armii Krajowej. W pamięci sanoczan pozostanie legendą sportu i niezwykłą indywidualnością.

Zasłynął przede wszystkim jako tenisista. Uprawiał zarówno tenis stołowy jak i ziemny. Był inicjatorem budowy kortów przy ulicy Adama Mickiewicza w Sanoku. Swoją wiedzę i umiejętności przekazywał wychowankom. Największy sukces osiągnęła Edyta Dubiel, zdobywczyni brązowego medalu mistrzostw Polski juniorów w 1997. Wśród jego podopiecznych znalazł się także Jan Ryniak, późniejszy hokeista, oraz syn Daniel i wnuk Piotr.

Co ciekawe Eugeniusz Czerepaniak był najstarszym, czynnym tenisistą w Polsce. Wielokrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski oraz laury w zawodach europejskich.

Ojciec Andrzej Deptuch

Ojciec Andrzej Deptuch
(1919-1.11. 2015)

Na chrzcie otrzymał imię Tadeusz. W wieku 14 lat zrodziła się w nim myśl o kapłaństwie. We wrześniu 1933 roku wstąpił do Małego Seminarium Misyjnego Braci Mniejszych Konwentualnych w Niepokalanowie. Póżniej zdecydował o wstąpieniu do zakonu franciszkańskiego. W sierpniu 1937 roku rozpoczął nowicjat i otrzymał imię zakonne Andrzej. W tym czasie przebywał w Niepokalanowie, gdzie uczył się u boku późniejszego świętego o. Maksymiliana Marii Kolbego.
Rok później złożył pierwszą profesję czasową i został przeniesiony do Lwowa, gdzie rozpoczął studia w Seminarium Duchownym. Formację zakonną przerwał wybuch II wojny światowej. Po agresji sowieckiej 17 września 1939 r. został aresztowany w Rohatynie. Jednak wraz z towarzyszami zbiegł z konwoju. Jeszcze w trakcie wojny, 30 sierpnia 1942 r., przyjął święcenia kapłańskie z rąk abpa Eugeniusza Baziaka. Oprócz pracy duszpasterskiej i zakonnej oraz obowiązków na studiach, działał także w konspiracji jako członek AK.

W 1948 roku został skazany na 6 lat więzienia za pomoc członkom Okręgu Lwów AK- WiN. Był bity, torturowany, głodzony, co doprowadziło do wycieńczenia fizycznego i częściowej utraty słuchu. Mimo strasznego traktowania nie złamał sie i nie zdradził informacji o konspiracji.

Od 1972 roku był duszpasterzem przy kościele i klasztorze franciszkanów w Sanoku, w którym mieszkał do śmierci. W czasie swojej ponad 70-letniej posługi kapłańskiej wygłosił ponad 200 serii rekolekcji i misji i to w czasach, kiedy kościół był mocno napiętnowany przez komunistyczne władze. Ojciec Deptuch był jednym z ostatnich żyjących w Sanoku przedstawicieli „pokolenia Kolumbów”. Został uhonorowany wieloma odznaczeniami i medalami.

Arcybiskup Adam Dubec

Arcybiskup Adam Dubec
(1926-24.07. 2016)

Był ordynariuszem diecezji przemysko-nowosądeckiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Aleksander Dubec pochodził ze wsi Florynka. Początkowo służył w parafiach w Wysowej-Zdroju i w Kalnikowie. Natomiast w 1966 objął funkcję proboszcza cerkwi w Sanoku i dziekana dekanatu sanockiego i przez kolejne 50 lat był związany z Grodem Grzegorza. Początkiem 1983 roku za zgodą Urzędu do Spraw Wyznań odbył chirotonię biskupią i przyjął imię Adam.

Przyszło mu żyć w trudnych czasach. Przeżył drugą wojnę światową, wysiedlenie w 1947 roku w ramach akcji Wisła. Wśród jego największych zasług wymienia się kanonizację św. męczennika kapłana Maksyma Gorlickiego. Pod przewodnictwem arcybiskupa Adama w 1988 r. we wszystkich parafiach diecezji przemysko-nowosądeckiej świętowano Jubileusz 1000-lecia Chrztu Rusi Kijowskiej. Pośród dokonań wylicza się też budowę wielu cerkwi, w tym również świątynię poświęconą trzy lata temu w Rzeszowie.

Andrzej Jakiel
(1962-5.08. 2016)

Pracował w Szpitalu Specjalistycznym w Sanoku. Kierował oddziałem Intensywnej Terapii Kardiologicznej. W pamięci pacjentów i ich bliskich pozostanie jako świetny lekarz, wybitny specjalista, a przede wszystkim dobry człowiek. Całe życie pomagał innym. Troska o stan zdrowia podopiecznych była dla niego wyzwaniem i misją. Przy tym był cierpliwy, grzeczny i wyrozumiały.

Włodzimierz Marczak

Włodzimierz Marczak
(1922-16.10. 2016)

Pochodził z Pakoszówki. Wychował się w polsko-ukraińskiej rodzinie. Był bardzo ważną postacią przede wszystkim dla sanockich prawosławnych oraz społeczności ukraińskiej. Po wyjściu z więzienia w latach 50. i nieudanych próbach reaktywowania parafii greckokatolickiej w Sanoku, związał się z cerkwią prawosławną. Chciał być wierny obrządkowi wschodniemu. Przez wiele lat sprawował funkcję diaka u boku arcybiskupa Dubeca. W trzytomowym cyklu „Ukrainiec w Polsce” spisał swoje wspomnienia. To opisy życia codziennego w rodzinnej wsi oraz Sanoku, w okresie międzywojennym. Był żywym świadkiem burzliwej historii Podkarpacia w ostatnim półwieczu XX wieku.

Odznaczono go Orderem Świętej Marii Magdaleny III stopnia, Krzyżem Sybiraka, Orderem 10 lat Niepodległości Ukrainy.

Eugeniusz Markuszewski

Eugeniusz Markuszewski
(1957- 5.10. 2016)

Ratownikiem Bieszczadzkiej Grupy Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego został w 1991 roku. Przez 25 lat był gospodarzem bacówki „Pod Honem” w Cisnej. Wziął udział w 72 wyprawach ratunkowych. Z kolei na dyżurach przepracował blisko 4 tysiące godzin. Przez dziesięć lat był też przewodnikiem psa ratowniczego. Zmarł początkiem października w wieku 59 lat.

Marian Salamak

Marian Salamak
(1916-26.06. 2016)

Urodził się w Brzozowie. Przed wojną pracował tam jako pomocnik aptekarza. W marcu 1939 r. został powołany do odbycia służby wojskowej w 2. Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. Był weteranem kampanii wrześniowej. Dostał się do niewoli sowieckiej. Chociaż udało mu się uciec, to od razu trafił w ręce Niemców. Jednak niespokojny duch nie pozwolił mu siedzieć bezczynnie. Ponownie uciekł i wrócił w rodzinne strony. Po wojnie pracował w Służbie Ochrony Kolei w Zagórzu.

Był ostatnim żołnierzem 2. PSP. Z tej także przyczyny został ojcem chrzestnym sztandaru 21. Batalionu Logistycznego 21. Brygady Strzelców Podhalańskich.

foto: archiwum esanok.pl/ OZPN Krosno/GOPR Bieszczady/MBP w Sanoku/MH Sanok